เกินครึ่งชีวิตที่อยู่ในโลกอินเทอร์เน็ตมาตลอด เห็นทั้งดีทั้งร้าย รับรู้เรื่องราวที่เล่าต่อไม่ได้ก็มาก ไม่ว่าจะเบื้องหน้าหรือเบื้องหลัง ไม่รู้เป็นดวงชะตาหรืออะไร ต้องมารับรู้เบื้องลึกของคนต่าง ๆ นานา ซึ่ง.. ไม่ได้น่าตื่นเต้นซี๊ดซ๊าดอะไรหรอกนะ พอรับรู้มาถึงจุด ๆ หนึ่งแล้ว มันทั้งบั่นทอนและกัดกร่อนจิตใจ.. เหลือเกิน.. จะเรียกว่าโตมาแบบโลกสวยก็ได้.. ถ้าเป็นศัพท์สมัยนี้ โตมาด้วยความคิดที่ว่าทุกปัญหาสามารถเคลียร์และแก้ไขได้ ถ้าทุกฝ่ายเปิดใจรับฟังและร่วมมือกัน แล้วก็เพ้อเจ้อกับโลกที่รับรู้ผ่านทางหนังสือพอที่จะเชื่อแบบนั้นมาตลอด..…